Όρος: | ποιότης | |
Ορισμός: | στην αριστοτελική φιλοσοφία ο όρος δηλώνει η κατάσταση κατά την οποία κάποιος έχει αποκτήσει μία ιδιαίτερη φύση. Διαιρείται η ποιότητα σε έξη, διάθεση, φυσική δύναμη και αδυναμία, πάθος και παθητική δύναμη, σχήμα και μορφή. Χαρακτηριστικό της ποιότητας είναι το να επιδέχεται εναντίωση, επίταση – άνεση, ομοιότητα - ανομοιότητα. Στην αριστοτελική φιλοσοφία πρώτο κοινό υποκείμενο όλων των σωμάτων είναι η άφθαρτη και αγέννητη ύλη, η δεκτική παντός είδους (μορφής), αιτία της αιωνιότητας της γένεσης των όντων. Στο υποκείμενο αυτό στηρίζονται οι εναντιώσεις των ποιοτήτων. Από τους συνδυασμούς των ποιοτήτων (θερμόν – ψυχρόν, ξηρόν – υγρόν) δημιουργούνται τα τέσσερα πρώτα αισθητά σώματα (αήρ, γη, πυρ, ύδωρ). Οι ποιότητες αυτές λέγονται πρώτες (δεν προέρχονται από άλλες, ούτε η μία από την άλλη, ενώ από αυτές προέρχονται τα πάντα, εξ ίσου πρώτες και ενάντιες). Θεωρούνται απτές, ποιητικές (θερμόν – ψυχρόν) και παθητικές (ξηρόν – υγρόν), διότι καθιστούν δυνατή τη σύνθεση των στοιχείων. Εναντιώσεις ποιοτήτων, όπως βαρύ – κούφον, τραχύ – λείον, σκληρόν – μαλακόν, παχύ – λεπτόν, γλίσχρον- κραύρον (εύθραυστο, εύθρυπτο), μανόν - πυκνόν, αμβλύ – οξύ θεωρούνται δεύτερες ποιότητες, διότι προκύπτουν από τις προηγούμενες, σύμφωνα και με την εμπειρία. | |
Εμφανίσεις του όρου "ποιότης"σε κείμενα: | ||
|